Alfonso XIII (Madrid 1886-Roma 1941) foi un dos personaxes máis poderosos e controvertidos do século XX español. O seu reinado cambiou o país. Ao chegar á maioría de idade, en 1902, presentárono como o salvador de España. Pero tres décadas máis tarde, en 1931, tivo que partir ao exilio, varrido polos republicanos e acusado de corrupto. Este libro estuda a súa figura desde un punto de vista inédito: o das relacións entre monarquía e identidade nacional. Como outros monarcas, adoptou a linguaxe do nacionalismo e o gusto polos espectáculos dinásticos. Viaxes, festas cortesás e cerimonias masivas salpicaron a súa imaxe pública. Encantador e irreflexivo, interpretou múltiples papeis: soldado valente, aristócrata á moderna, deportista e dandi cosmopolita, diplomático ou príncipe humanitario, a ninguén deixaba indiferente.

Con todo, Alfonso XIII nunca aceptou un mero papel simbólico e representativo, senón que quixo ser un rei patriota, activo e comprometido coa vida política do seu tempo. Alentado pola maioría das forzas políticas e convencido da súa persoal sintonía co pobo, exerceu ata o límite os seus poderes constitucionais. Evolucionou dun españolismo rexeneracionista, compatible cos proxectos liberais, a posicións contrarrevolucionarias que desconfiaban do Parlamento e fundían a España coa fe católica. Así pois, non se erixiu nun emblema nacional indiscutido, a salvo de loitas partidistas, senón que acabou por apoiar unha ditadura militar que só convencía a unha parte da opinión. A súa traxectoria, tan rica como apaixonante, fálanos de graves conflitos, sobre a nación e a monarquía, que aínda teñen ecos entre nós.

Adultos/as