Mariña tiña a vida que cría desexar. Ordenada. Segura. Gris. Ata que aquela noite que tiña que ser perfecta caeu o pano e todo voou polo aire.
Noah vivía o presente. Despreocupado. Sen futuro. Coas súas propias normas. Ata que a solista de Al borde del abismo deixoulles minutos antes da actuación e tropezou cuns ollos verdes nunha calella.
Deberían ter sido algo pasaxeiro. Puntual. Un segundo nas agullas dun reloxo.
Chegaron os ensaios, o cheiro da choiva, os desexos que senten na pel e a xira. Chegaron o medo e as ganas.
Porque que algo non sexa perfecto non significa que non sexa fodidamente especial.
Porque ás veces o corazón segue as súas propias regras.
Porque un segundo se converte en infinito cando logras deter o tempo.
Unha banda de música. Dous polos opostos que deben arriscalo todo.
Un amor tan efémero como un bico, pero tan eterno como unha balada de rock.

3º-4º ESO

1º-2º BAC