000			01329nam a2200193 i 4500
997	0	0	_e2
008			170828s2016 sp e ||| 1 spa c
017			_aM 42103-2016
020			_a9788498959741
080			_a821.134.2-14"20"
100	1		_aSastre, Elvira _d(1992-) _eaut _984637
245	1	3	_aLa soledad de un cuerpo acostumbrado a la herida _c/ Elvira Sastre ; prólogo de Joan Margarit
250			_a10ª edición
260			_aMadrid _b: Visor Libros _c, 2021
300			_a72 p. _c; 20 cm.
490	1		_a(Colección Visor de poesía ; _v974)
520	3		_aÁ vez clásica e contemporánea, romántica e analítica, suave e rebelde, diáfana e misteriosa, Elvira Sastre (Segovia, 1992) é a poeta que desde hai moito tempo estaba a pedir a berros a literatura española. A emoción parecida a unha descarga eléctrica que transmiten os seus versos; o modo en que son capaces de expresar a loita entre catro paredes do amor e o desexo de independencia ou a súa puntería incrible para o aforismo cegador e a parábola aleccionadora, son máis nada que algúns dos ases na manga que garda esta obra, que tamén pode usarse como espello e illa, dúas palabras que non son por casualidade as que máis se repiten nas súas páxinas: se queres saber quen es, abre este libro; e se queres esquecelo, tamén.
521			_aADU